Γιατί το Westminster Dog Show με έκανε να εκτιμήσω τους Mutts
Πέρασα τρία χρόνια ανάμεσα σε σκύλους με γραμμές αίματος όπως οι Βρετανοί βασιλιάδες. Στον κόσμο μας θα ήταν κόμηδες και δούκισσες. Τα ονόματά τους βρίσκονται σε βιβλία με καρφιά που πηγαίνουν πίσω αμέτρητες γενιές. Είναι προϊόν προσεκτικής αναπαραγωγής αιώνων για να γίνουν οι πιο τέλειες εκδοχές του εαυτού τους.
Ε. Μου αρέσουν καλύτερα τα μούτρα.
[time-brightcove not-tgx=”true”]Δεν είναι ότι εγώ δεν το έκανε όπως τα σκυλιά που συνάντησα σε εκθέσεις σκύλων στις ΗΠΑ – συμπεριλαμβανομένου του πιο διάσημου από όλους, του Westminster Dog Show. Ήταν όμορφα δείγματα: αθλητικά, χτενισμένα με υψηλή λάμψη, με καλή συμπεριφορά. Το μόνο σκυλί που μου γρύλιζε όλη την ώρα ήταν ένα Petit Basset Griffon Vendéen (στον κόσμο των σκύλων συντομεύτηκε σε “PBGV”) σε μια επίδειξη στο Τενεσί. Ανήκει στον αγαπημένο μας πρώην κτηνίατρο, που δείχνει σκύλους τα Σαββατοκύριακα. Ίσως ο σκύλος της να πίστευε ότι ήμουν λίγο πολύ φιλικός.
Τα σκυλιά στο κύκλωμα show-show – μια ατελείωτη περιοδεία σε μεγάλες πόλεις και μικρές πόλεις σε όλη την Αμερική, ένα τροχόσπιτο που σκέφτηκα ως «Dogland» – πρέπει να τηρούν βάναυσες οδηγίες μόνο και μόνο για να μπουν στο ρινγκ. Καθένα από τα American Kennel Club’s 200 αναγνωρισμένες ράτσες έχει ένα γραπτό πρότυπο που περιγράφει τι μπορεί και δεν μπορεί να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της φυλής. Ορισμένα πρότυπα φυλής έχουν χιλιάδες λέξεις. Μια σύντομη περίληψη των ελαττωμάτων που μπορούν να αποκλείσουν έναν σκύλο από τον αγώνα:
Doberman pinscher: Υπερδάγκωμα μεγαλύτερο από τα τρία δέκατα έκτα της ίντσας ή υποδάγκωμα μεγαλύτερο από το ένα όγδοο της ίντσας.
Papillion: Ολόλευκο ή μη έχοντας καθόλου λευκό.
Shetland sheetland sheepdog: Ύψος μικρότερο από 13 ίντσες ή μεγαλύτερο από 16 ίντσες.
Τα σκυλιά που πληρούν όλους τους κανόνες και φτάνουν στην κορυφή του κόσμου του θεάματος είναι σχεδόν τέλεια σωματικά. Πέρασα πολύ χρόνο με έναν Samoyed ονόματι Striker που κέρδισε περισσότερες από 100 εκθέσεις σκύλων σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Μια φορά ζήτησα από τη χειρίστριά του, τη Laura King, να μου πει πού ο Striker αποτυγχάνει να πληροί το πρότυπο φυλής Samoyed, το οποίο φτάνει τις 1.600 λέξεις. Το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί ήταν ένας ελαφρύς αποχρωματισμός στο εσωτερικό του χείλους του.
Τίποτα από αυτά δεν είναι τυχαία. Οι κτηνοτρόφοι επιλέγουν τα κουτάβια που πιστεύουν ότι έχουν «ποιότητα επίδειξης» όταν είναι μόλις λίγων εβδομάδων. (Τα άλλα σκυλιά στα απορρίμματα θεωρούνται «ποιότητα κατοικίδιων ζώων». Το Dogland είναι το μόνο μέρος όπου αυτή η φράση χρησιμεύει ως ανασκαφή.)
Αυτοί που μεγαλώνουν για να γίνουν πρωταθλητές σόου εκτρέφονται στη συνέχεια με άλλους σκύλους πρωταθλητών για να παράγουν, φυσικά, ακόμη περισσότερους σκύλους πρωταθλητές. Αλλά αυτή η διαδικασία, που επαναλαμβάνεται για γενιές μέσα σε μια φυλή, οδηγεί σε αυτό που οι άνθρωποι στο Dogland αναφέρουν ως «γραμμική αναπαραγωγή». Αυτό που σημαίνει, στην πράξη, είναι ότι οι σκύλοι επίδειξης είναι ενδογαμικά.
Η ενδογαμία είναι αρκετά κοινή μεταξύ όλων των τύπων ζώων. Η εντατική ενδογαμία, σε καταστάσεις όπως ο κόσμος των σκύλων επίδειξης, μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα ιατρικά αποτελέσματα. Αυτό συμβαίνει επειδή αντ’ αυτού ενισχύονται υπολειπόμενα γονίδια που θα μπορούσαν να υποχωρήσουν με τη διασταύρωση. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν κάθε ράτσα καθαρόαιμου σκύλου έχει χρόνια προβλήματα υγείας που δεν διορθώνονται ποτέ. Το 2015, α ομάδα ερευνητών που αναλύθηκαν τα αρχεία σχεδόν 89 χιλιάδων σκύλων που πέρασαν από ένα κτηνιατρείο στην Καλιφόρνια σε διάστημα 15 ετών. Βρήκαν ότι οι καθαρόαιμες φυλές είχαν περισσότερες πιθανότητες από τα mutts να έχουν οποιαδήποτε από τις 10 διαφορετικές γενετικές παθήσεις – από καταρράκτη έως δερματίτιδα και φούσκωμα (μια κατάσταση διογκωμένου στομάχου που μπορεί να είναι θανατηφόρα).
Η τελειότητα έχει πάντα ένα τίμημα.
Η σκέψη για αυτή την τιμή με οδήγησε να σκεφτώ την παρέλαση των σκύλων που είχα την τύχη να γνωρίζω σε όλη μου τη ζωή. Σχεδόν όλοι τους ήταν μούτρα, και θα μπορούσες να το καταλάβεις κοιτάζοντάς τους. Τα σκυλιά που λάτρεψα είχαν στραβά δόντια και σαθρούς γλουτούς. Περπατούσαν λίγο λοξά ή έτρεχαν από τη μια πλευρά του στόματος. Ήταν όλοι, με τον τρόπο τους, τελείως ατελείς.
Η γυναίκα μου και εγώ είχαμε τη μεγάλη τύχη να ζήσουμε με έναν κίτρινο μούτσο Lab, τον Fred, ο οποίος έφτασε στη ζωή μας ως αδέσποτο κουτάβι στο χαντάκι στην παλιά μας αυλή. Ποτέ δεν καταλάβαμε τι άλλο ήταν. Ο κτηνίατρός μας πίστευε ότι είχε κάποιο γερμανικό κοντότριχο δείκτη μέσα του, κάτι που ήταν λογικό, γιατί περιστασιακά σταματούσε στη μέση της αυλής και πήγαινε στο σημείο. Από όσο μπορούσαμε να πούμε, ποτέ δεν έδειχνε κάτι συγκεκριμένο. Κάτι στο DNA του πρέπει να του έλεγε ότι έπρεπε να δείχνει που και που, μόνο και μόνο για να διατηρήσει την οικογενειακή παράδοση.
Ο Φρεντ δεν θα άντεχε πέντε λεπτά σε ένα ρινγκ επίδειξης. Το πίσω άκρο του μερικές φορές παρέσυρε όταν περπατούσε, σαν ένα αυτοκίνητο με ουρά ψαρέματος. Αλλά ήταν ο πιο τρυφερός και αξιαγάπητος σκύλος που είχα ποτέ. Ποτέ μια φορά, σε ολόκληρη τη ζωή του, δεν έκανε κακό σε άλλο ζωντανό πράγμα. Από όσο ξέρω, δεν έφαγε ποτέ καν ένα ζωύφιο.
Ράγισε τις καρδιές μας όταν τελικά τον έπιασαν τα γηρατειά και ένας όγκος στο συκώτι του. Αλλά έφτασε στα 14 και μισό χρόνια – περισσότερο από δύο χρόνια περισσότερο από τη μέση διάρκεια ζωής ενός καθαρόαιμου κίτρινου εργαστηρίου. Το σκέφτομαι τώρα ως επιπλέον συμμετοχές, δωρεάν μπέιζμπολ, μια δεύτερη βοήθεια για επιδόρπιο. Ευλόγησε τη ζωή μας και μέρος της ευλογίας ήταν πόσο καιρό έμεινε.
Υπήρχαν πολλά καθαρόαιμα στο Dogland που θα είχα πάρει σπίτι σε ένα δευτερόλεπτο αν είχα την ευκαιρία. Ήταν συναρπαστικό να τους βλέπεις μερικές φορές, σαν να είσαι στην πρώτη σειρά σε έναν αγώνα του ΝΒΑ. Αλλά αν μου έδινες όλα τα σκυλιά στον κόσμο για να διαλέξω, θα ξεκινούσα με αυτά που είναι λίγο μονόπλευρα, ασύμμετρα, funky. Οι ιδιορρυθμίες μας είναι χαρακτηριστικά, όχι ελαττώματα. Δώσε μου μια μούτρα.